Do przeczytania książki skłonił mnie głównie film. Byłam zachwycona ekranizacją i tym jak wielkie emocje we mnie ona wzbudziła. Płakałam od dokładnie 30 minut po jej rozpoczęciu następne 3h po jej zakończeniu. Nigdy nic we mnie nie wywołało aż tylu łez i nie wzruszyło mnie w tak krótkim czasie. Ale dość o tym, skupmy się na książce, bo o niej mam trochę inne zdanie. 

Całość pisana łatwo, leciutko, mało opisów, za to bardzo dużo słownictwa związanego z muzyką. Z oglądanych i czytanych przeze mnie recenzji na jej temat wywnioskowałam, że właśnie za to wszyscy uwielbiają tą powieść, ale szczerze to do mnie to nie przemówiło. Pewnie większość z was uzna, że się nie znam albo coś w tym stylu ok! Ale widzicie ja już taka jestem, uwielbiam muzykę, ale tworzenie jej, wszystko co wiąże się z tym jest dla mnie czarną magią i choć podziwiam i zazdroszczę tym wszystkimi umuzykalnionym ludziom to niestety, ale nie umiem o tym słuchać, ani czytać.

Główną bohaterką jest Mia, wiolonczelistka uwielbiająca artystę Jojo Maman (dobrze napisałam?). W dzień, w którym wszystko się zaczyna jej miasteczko zasypuje śnieżyca przez co wszystkie szkoły są zamknięte. Rodzina postanawia spędzić razem dzień i wybrać się na przejażdżkę. Poznajemy ich wszystkich jako szczęśliwych, nieskalanych żadnym nieszczęściem jak dla mnie to wręcz przesłodzony obraz rodziny, ale w porządku. Niestety samochód ulega wypadku, w którym giną najbliżsi Mii. Ona ląduje w szpitalu i obserwuje samą siebie i to co się dzieje, jako duch (?). Lekarze walczą o jej życie ze wszystkich sił, ale tak naprawdę wszystko zależy od niej samej, czy zdecyduje żyć czy też odejść. 

Rozdziały się przeplatają na zmianę z tym co się dzieje w czasie teraźniejszym, a tym jak wszystko wyglądało przed całym zdarzeniem. Wraz z główną bohaterką wspominamy i pewnie przeciętny czytelnik miał się rozkleić i oczywiście ja też się rozpłakałam, ale dopiero przy końcówce. Jej przeżycia i wspomnienia wzruszają nas często, ale i bawią. Jej genialni rodzice często potrafią dać jakąś złotą myśl, ale nie zawsze często doprowadzają nas do śmiechu. Pisane wszystko jest w 1 os. w czasie przeszłym co jak zwykle u mnie niesamowicie plusuje. Dla kogo jest przeznaczona powieść? Szczerze nie mam pojęcia myślę, że każdy może to przeczytać.

Hmm... Teraz powinnam napisać co podobało mi się najbardziej, ale w tym przypadku nie mam pojęcia co tu mogłabym napisać, bo podobała mi się ta książka średnio.Za to najmniej podobał mi się obraz rodziny, która była zbyt idealna. Zbyt zgodna i zbyt spokojna. Mało tak naprawdę jak na te ponad 200 stron się działo co było dość irytujące. Przeczytałam wszystko w jeden wieczór, czyli tak jak sobie postanowiłam. Polecam na nudne wieczory... Żeby jeszcze bardziej się zanudzić. Przepraszam wszystkich, którzy uwielbiają tą powieść, ale przykro mi dla mnie to było zbyt proste? Oczywiście nikomu nie odradzam sięgnięcia po to, bo nie jest to tak zupełnie bezwartościowy tekst, ale nie wiem czy jet sens w siebie to pakować. Co prawda pomimo jej tragizmu wszystko jest dość optymistyczne i jedyne co wyniosłam z niej to to, że czasem, kiedy nie widzimy sensu, by żyć powinniśmy się zastanowić czy, aby na pewno nie ma po co? 

Moja ocena: 5/10

Okej no i jest recenzja :) jeśli komuś się podoba zapraszam do komentowania, a jeśli komuś podobają się też inne wpisy proszę o kliknięcie Obserwuj :D Starałam się napisać wcześniej, ale miałam problemy ze zdrowiem, nie było mnie w domu, potem ogarnąć co się działo w szkole i wiadomo czasu brak i tak wiem to denna wymówka, ale niestety tak to wygląda. Ja się z wami żegnam a wy piszcie, obserwujcie i wgl ;) A i tak wiem teraz inna nazwa widnieje u dołu jak autorka, ale to nadal ja sama :D 

PS: Następna recenzja to Krąg, Matsa Stanberga